بازی‌های روایت محوری که از گرافیک پیکسلی کم‌بضاعت بهره می‌برند و از فرصتی برای طرح قصه یا موضوعی استفاده می‌کنند، از دو حالت خارج نیستند؛ یا دارای روایتی سرراست، بی‌حاشیه و بدون ابهام هستند و احتمالا مدیوم بازی برایشان جز دست‌آویزی برای روایت نیست یا اینکه دارای روایتی چندلایه و احتمالا در پی پرداختن به مفاهیمی عمیقی هستند که در سایر بازی‌ها با آنها برخورد نمی‌کنیم. بازی Ministry of Broadcast در دسته دوم قرار دارد؛ روایتی در دل یک دیستوپیای محصور در دیوارها که از نظر شمایل‌نگاری و معماری دارای ارجاعات فرامتنی زیادی به دنیای واقعی و تاریخ است. مهم اما اینجاست که اولا بازی Ministry of Broadcast تا چه اندازه می‌تواند این مضامین و روایات خود را به فهم مخاطب عادی برساند و دوما، گیم‌پلی بازی در چه نسبتی با این با این مضامین و روایت قرار دارد؟ آیا بازی می‌تواند با برقراری هارمونی میان این اجزا، به اثری بدل شود که ادعایش را دارد؟

داستان بازی Ministry of Broadcast در دل شهری با حاکمیت توتالیته قرار دارد، شهری که به وسیله دیوارها از سایر نقاط جهان جدا شده، همه چیز تحت نظر حاکمیت این شهر است، از کنترل آدم‌ها گرفته تا حق انتخاب و آزادی عمل. شما نیز کنترل مردی را به عهده دارید که نه نامی دارد و نه نشانی، اما او به امید وصال خانواده‌اش وارد این شهر می‌شود و برای این هدف باید در یک مسابقه بقا شرکت کند. این حداقل اطلاعاتی است که از دقایق اولیه بازی نصیب بازیکن می‌شود. ایده شرکت در یک مسابقه با هدف کسب پیروزی و رسیدن به یک هدف شخصی (که اینجا رسیدن به خانواده است) اما در جهانی که همه چیز تحت کنترل و از پیش تعیین شده است، خود به خود یک موقعیت متناقض را پدید می‌آورد، بستری جذاب که محرکه‌ی درام اولیه بازی را شکل می‌دهد.